در جامعه ای که ارزش زن به زیبایی است,وارزش مرد به دارایی

است,دنبال انسانیت و اندیشه نگرد....

آدمی گاهی به نقطه ای می رسد که دیگر درد ندارد،

اندوه ندارد هول ندارد، هراس ندارد. (نمی دانم تجربه کرده اید یا نه...)

وقتی آدمی به این نقطه می رسد دست از دار و ندارِ دنیا می شوید

رُخ به رُخ دوزخِ بی دلیل می ایستد،

می گوید: از این همه سایهْ سارِ خُنَک من هم سهمی دارم،

من هم انسانم؛ مرا نه از خاک و نه از آتش مرا نه از درد و نه از دروغ

مرا نه از ناروا و نه از نومیدی

مرا از پیروزی بی امان زندگی آفریده اند

و این نقطه ؛همان نقطه موعود است

نقطه ای که سرآغاز هزاران خط روشن است!

خدایا دانشی ده غم نگیرم
بده آرامشی ماتم نگیرم
خدایا از شهامت بی نصیبم
شهامت ده که آرامش بگیرم
خدایا این تفاوت بر من آموز
که در گمراهی مطلق نمیرم

فرق چوب و عود را آتش معلوم می‌کند

هر دو دود می‌کنند

اما یکی راه نفس را می‌بندد

دیگری فضا را معطّر می‌کند

خشم همان آتش است

بنگر که تو چوبی یا عود؟!

باران قطره هایش را گم می کند

 گل سرخی اش را

و زمین آدم هایش را

اما محال است که من

عشق تو را

وقتی چون گیاهی

در قلبم

ریشه دوانده است ...

خداوندا

سپاسگزارم

که مرا هستی بخشیدی

و عشق لایزالت را

در رگ هایم جاری ساختی

تا بتوانم

کسی را دوست بدارم

که چشمانش

به صداقت حرف های توست

عزیزتر از جانم تولدت مبارک...